Alegorya ng Dunong





















Malalagot ang kamay ng sinumang

bubuhat sa pinakamabigat na tanong:

paghahagilap sa dunong

at pagpapanday ng pagbabago.

Bata pa lamang tayo, sinanay na tayo

nina nanay at tatay, o kung sinumang

kasama sa bahay na huwag na huwag

makikisali sa usapan ng matatanda.

Gubat itong di mo dapat panghimasukan.

Umakto batay sa edad! Pagdating ng tamang

panahon, mauunawaan mo rin ang lahat!

Ngayong malaki ka na, naganap ba ang babala?

Tutuklasin mo ang kayraming hiwaga

ng mundo sa serye ng mga pagkakamali.

Kung may sugatang tuhod, saka mo lamang

Maaalalang ang pagluhang lubos ay nakalulunod.

Kung may di maunawaan sa aralin, o bagsak

na marka, saka mo sisisihin ang di pagtulog

nang maaga. Kung may duguang puso,

sasabihin mo, sana di mo ibinigay nang buo.

Ganito ang sumpa ng karunungan. Minsan,

hindi rurok ng bundok ang hangganan 

ng lahat. Simula pa lang ito ng sala-salabid

na pakikibakang kailangang pakalagpasan.

Mabigat sa dibdib at balikat ang katotohanan.

Hindi ito para sa lahat. Piring sa mata

ang labis na kasikatan, karangyaan, o kahit pa

kapangyarihan; malungkot ang mabuhay

lalo na kung ang tinataglay ay di palalòng dila.

Intrimitida kung mamumuna. Mayabang 

kung maninita. Walang paglagyan

ang mga bagay na totoo sa kalibutang

mas nahihirati sa matatamis na pangako.

Kaya simulan natin sa pagpupunla.

Dakila raw ang taong tumataya sa panahon.

Nagtatanim ng kabutihan sa kapwa

kahit posibleng di na makasilong

sa pagyabong ng mga dahon. Kahit di na

makinabang sa tamis na ibubunga

ng piniling gawang mabuti.

Sa bawat akto ng pagbibigay ng sarili

sa iba, nagtatanim tayo ng libo-libong 

mga binhi. Inihahasik natin sa lupa.

Himaymay ito ng ating kabuoan.

Pagkataong hinubog ng ating mga ninuno.

Dantaong kultura't tradisyon ng pakikipagkapwa.

Pagkakaisang makailang ulit sinubok

ng digmaan, kolonyalismo, pandemya.

Magtitipon tayong muli sa ilalim 

ng napakatatag na puno ng narra.

At sa kabila ng ating mga pagkakaiba-iba,

mahihimbing tayo sa naglalakihang mga ugat.

Ating matatanto: malalagot ang kamay ng sinumang bubuhat sa

pinakamabigat na tanong: paghahagilap sa dunong

at pagpapanday ng pagbabago.


Tayo ang pundasyon ng mga susunod

na magtitipon sa ilalim ng mayabong na puno.

At sisiguruhin nating ilang bagyo man 

ang dumating, di tayo mabubunot sa lupa.

Mananatili tayong nakaugat sa dunong bayan.

Comments

Popular Posts